Sie hingen an deinen Lippen,
vielleicht hättest du gesagt:
Du liebtest mich.
Sie fühlen dein Herz,
vielleicht wird es ihnen sagen:
Du Liebst mich.
-Lieber Freund
in einer befremdeten Zeit,
in der die Liebe an einem Mast
gebunden, die Peitsche erfährt,
versteckt die Liebe im Verließ
hinter’m Haus, dort wo’s dunkel ist.
-Im Irrgarten des Lebens ist es kalt geworden,
fackelt der Liebe wegen das Feuer mit dem Gedicht.
Gedanken sind gefährlich, die Zeit bekloppt.
Tür an Tür die Angst klopft,
ums Lichtes Willen zu erlöschen.
Versteckt das Licht im Verließ
hinter’m Haus, dort wo’s dunkel ist.
-Die Pässe sind besetzt,
die Macheten blutig riechend
von der chirurgischen Operation
der Lippen für das Lächeln im Gesicht.
Der Mund blutig das Lied der Macht -heulend.
-Und es ist eine seltsame Zeit,
lieber Freund.
Versteckt die Freude im Verließ
hinter’m Haus, dort wo’s dunkel ist.
-Wo ist die Zunge des Kanarienvogels
auf der Feuerblüte der Lilien und Jasmin,
die das Lied der Freiheit singt?
-Der siegestrunkene Teufel
sitzt freudig vor dem Festmahl
unseres Leichenschmauses –wartend.
-Und der Gott ist in Bedrängnis,
versteckt euren Gott im Verließ
hinter’m Haus, dort wo’s dunkel ist.
#دهانت را می بويند
مبادا که گفته باشی دوستت می دارم.
دلت را می بويند
روزگار غريبی ست، نازنين
و عشق را
کنار تيرک راهبند
تازيانه می‌زنند.
عشق را در پستوی خانه نهان بايد کرد
در اين بن‌بست کج وپيچ سرما
آتش را
به سوخت‌بار سرود و شعر
فروزان می دارند
به انديشيدن خطر مکن.
روزگار غريبی‌ست، نازنين
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کشتنِ چراغ آمده است.
نور را در پستوی خانه نهان بايد کرد
آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کنده و ساتوری خون‌آلود
روزگار غريبی‌ست، نازنين
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان
شوق را در پستوی خانه نهان بايد کرد
کباب قناری
بر آتش سوسن و ياس
روزگار غريبی‌ست، نازنين
ابليس پيروزمست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است
خدای را در پستوی خانه نهان بايد کرد
احمد شاملو
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen