Faegheh, Pantea, Maziar

این برگردان و شعرکوتاه را تقدیم میکنم به تمام انسانهای ارجمند و والائی که با لشگری از غم مسلح به دروغ و تهمتهای واحی دژخیمان در ستیز میباشند. جنگی که احمدی و دارو دسته غیر انسانی زاهدیان بپاکرده اند و سرحدی هرگونه انسانیت را نابود و به آتش کشیده اند. این دژخیمان به کشتن چراغ آمده اند, نور را در پستوی خانه نهان کنید, دژخیمان در راهند وخواستار فائقه بر تمام نیروهای انسانیت و بشری هستند. باشد که زمان رساله های ناباور این دژخیمان را به قبرستان تاریخ هدایت کند و پرچم حق و عدالت بر افراشته شود. امید است که شاید زمانی این دژخیمان نام مرا در رساله های غیر انسانی خود ذکر کنند, تا من بتوانم در کشوری قانونمند حق خود را خواستار و آنان به اشد مجازات محکوم شوند. این دژخیمان بر این باورند که بالاتر از سیاهی رنگی نیست! بالاتر از سیاهی رنگ عشق است, رنگ محبت, رنگ انسانیت, رنگ

...

شاعران: هینه, ماهر

برگردان: مازیار

تخلص: ماهر

فائقه بد بکردی کاری شرم آوروخصمان ـــــــــ که من کردم داستان وز مردمان پنهان

به دریای خروشان من شدم قایق سوارــــــــــــ شنیدند ماهیان داستان تو ساکت و گوشوار

غمی سنگین بشد فرمانروا بر دریاهاــــــــــــــ تحمل سلب شد از ماهیان رفتند تا اقیانوسها

بخشکی کس نداند وز کردۀ شرم آورت ـــــــــــ ولی اقیانوسها دانند وزکرده ونام شرم آورت

ماهر قلم زد این داستان پانته آ را ـــــــــــ ولی هینه بود استاد قلم این داستان را

*

ذات اگر خراب باشه,کلاهبردار برای ویزا همه کار میکنه, متئسفانه:-(*

Betrug durch eine gespielte Liebe. Wo bleibt die Würde?

Schauspielerinnen werden manchmal nicht erkannt!

*

Wie schändlich du gehandelt,

Ich hab es den Menschen verhehlet,

Und bin hinausgefahren aufs Meer,

Und hab es den Fischen erzählet.

*

Ich lass dir den guten Namen

Nur auf dem festen Lande;

Aber im ganzen Ozean

Weiß man von deiner Schande.

Heinrich Heine (1797-1856)

Die Liebe

Am Anfang war das Feuer

Am Anfang war das Leben

Am Anfang war das Wort

Mit dem Wort kam die Liebe

Mit der Liebe begann die Sehnsucht

Mit der Sehnsucht wurde viel zu heiß

Das Feuer brach aus

Das Herz brannte völlig aus

Was blieb war die Asche

Aus der Asche flog wieder die Liebe

Es wäre schön, wenn sie bliebe

Und das Wort,

Das Wort kam doch mit Liebe.

Maziar

Der Mensch

Was gesagt werden sollte,

Wurde nie gesagt

Was getan werden sollte,

Wurde nie getan

Was bleiben sollte,

War die ganz große Liebe

Was am Ende blieb,

War das unendliche Leid

Aber die Liebe,

Die Liebe blieb

Und der Mensch,

Der Verzieh. Maziar

Seele

Bem.: Bei der hier niedergeschriebenen Geschichte handelt es um eine Wahre Erzählung. Ort, Zeit und die Namen der Personen wurden geändert. Jede Ähnlichkeit mit realen Personen ist zufällig und nicht gewollt.

Hallo, ich habe Ihnen versprochen, dass ich in der nächsten Lektüre über die Umstände des Herzensbruchs des Laibs schreibe. Gestern Abend habe ich ihn besucht und er erzählte mir von seinem Leid. ... Als die spätwinterliche Sonne dabei war sich langsam zu verabschieden und eine neue Nacht zu verkünden, bin ich losgelaufen und befand mich auf dem Weg nach Hause. Ich war abwesend und in Gedanken versunken. Die Schreie eines Falken holten mich wieder in die Wirklichkeit zurück. Mein Blick konzentrierte sich in Richtung Horizont. Die Zeit stand still und der Himmel war Abendrot. Die herrliche Sonne ging hinter den Bergen mit einer unbeschreiblichen Pracht und Schönheit unter und war wie immer unerreichbar und fern. ((Der Himmel war rot gefärbt und spiegelte das Leben der Menschen mit einer Leichtigkeit, dass Ort und zeitlos schien)). Das Rot des Himmels verkündete von seiner Trauer über das heute vergossene Blut. Vielleicht ist das Rote das Blut des Tages, den die Menschen zu Grabe tragen. Ein neuer Tag wird geboren werden, dies wiederholt sich immerzu und wird nur sein Ende finden, wenn die Sonne stirbt. Trotz all ihrer Macht und Schönheit, haben ein paar kleine Wolken einen Teil der Sonne verdeckt! Nein, es scheint, die Sonne hat mit ihrer unglaublichen Macht eine große, dunkle Wolke in viele kleine helle Streifen am Horizont zerlegt. Ihre Macht und ihre lebensspendende Kraft ähnelt dem Herzen des Menschen. Einst war mein Herz so mächtig wie die Sonne. Seine Macht bezog es aus einem Gefühl der tiefen Liebe im Inneren. Mein Herz war zart und von Liebe durchflutet. Es wurde durch eine Fremde (das Alien, Latein Alienus und heißt, das Fremde) erobert (seine Seele schreit, nenne es Faegheh, Faegheh Amin, Pantea). Sie zog ein in mein Herz mit all seiner Güte und seiner Liebe. Ich war auf Liebe eingestellt, die Fremde auf Betrug. Tage und Monate liebten wir uns und ich war geblendet von dieser Liebe. Durch meine Liebe wurde die Fremde stark und mächtig. Die Augen, Ohren, meine ganzen Sinne und mein Herz waren nicht in der Lage, ihr aus dem Wege zu gehen. Alle Kammern meines Herzens stanken nach dem Alien, aber ich? Ich war wie verhext. Sie wartete auf einen günstigen Augenblick, um ihren Dolch von Innen in mein Herz zu stoßen. Mein Herz war zerrissen und mein Brustkorb stand offen.Liebe und Hingabe über die Grenzen, körperliche Nähe keine Frage! Was zurück blieb, war das Leid und schier unendlicher Schmerz.

Seele

Salam, بهتون قول داده بودم دوباره براتون بنویسم. از اینکه این جسم زبون بسته چه جوری به این روز افتاده بود. دیروز رفته بودم پیشش و اون هم فی البداهه داستان را برام تعریف کرد. البته خودتون میدونید که من از زبون خودش مینویسم. آفتاب تازه بهاری وقت غروب کردنش بود که من بسوی خانه روان شدم. بدون توجه راهی را درپیش گرفته و با قدمهای آهسته در حرکت بودم. فکر وخیال در سرم بیداد میکرد. به همه چیز توجه داشتم، جز به راهی که سیر میکردم. طنین جیغ شاهینی که بالای سرم در پرواز بود، مرا از حرکت بازداشت. کمی درنگ کردم و اطراف را برانداز کردم. چشمهایم افتاد به غروب خورشید پر وقار. خورشید مثل همیشه زیبایی و عظمتی خاص و جلالی مطبوع داشت. آسمان تماماً سرخگون بود. گویی دوباره آسمان به یاد انسانهایی که امروز جان خود را از دست داده اند و با خون خود دهر را گلگون کرده اند، به عزا نشسته بود. با تمام شکوه، زیبایی و عظمت خاصی که داشت، خود را پشت چندتا ابر پاره پاره پنهان کرده بود. شاید هم نه! شاید هم با قدرت و عظمتش ابری سیاه و بدخیم را تیکه پاره کرده و به این روز انداخته بود. نمیدونم. خورشید را که دوباره برانداز کردم، شباهت خاصی را با قلب انسانی احساس کردم . با عظمت، پر شکوه و ژرف، اما در عین حال لطیف و زندگی بخش. لطافت و ژرفی محبت او همۀ کابوسها و مصیبتها را بکنار میزنه و راه انسان را هموار میکنه. ولی با تمام غروری که در من ایجاد شده بود، دلم گرفت و دیگر برخورد فوتنهای آفتاب به روی گونه هایم را احساس نمیکردم. چند لحظه قبل پرتو افتاب گونه های سرد مرا نوازش میداد و به سرخی و شادابی او میافزود. گویی زمان از حرکت بازایستده بود. در تصورمن زمان به عقب بازگشته بود، به زمان فتح قلب کوچک من توسط یک بیگانه(الین، لاتین الینوس و بمعنای بیگانه، امروزه غیر زمینی). او انجا را جولانگاه خود کرده بود. درد شدیدی در خود احساس کردم. و کابوسی را که پشت سر گذاشته بودم، مثل یک فیلم از جلوی چشمهایم عبورکرد. کابوسی که جزئی از وجودم شده و مرا تا ابد همراهی خواهد کرد. آری شیفته و مدهوش بیگانه ای شده بودم که خالی از هرگونه محبت بود. ماهها با هم بودیم و بهم عشق میورزیدیم. ذره ذره خون مرا میخور ومن هم با کمال میل در اختیارش میگزاشتم. چشمهایم یا نمیدید یا نمیخواستم ببینم. هر لحظه که میگذشت مرا بیشتر بسوی خود جلب میکرد و من هم کم کم تمام روح و جانم را در اختیارش می گذاشتم. جایی دیگر در این قلب اقیانوسی و پر محبت باقی نمانده بود که برآن فائق نباشد . تمام دخمه های قلبم بوی لجن اسای این هیولا را بخود گرفته بود، ولی عشق و محبت خاصم به او، توانایی درک را ازمن سلب کرده بود. قلبم را با تمام ژرفای اقیانوسیش، ازان خود کرده بود. قدرت و شکوه خاصی در خود احساس میکرد. شاید هم به همین خاطر بود که قلب و سینه مرا از درون درید وبسوی فنا کردن انسانهای دیگر راهی شد. بر این تصور بود که زندگی مرا بپایان رسانده است. قلب را از درون بشکافت و وارد سینه ای پرخون شد. چو خود را در زندان سینه دید، با قساوت انرا بدرید و دریایی پر خون و غمی بی انتها بجا گذاشت

. سینه مالا مالا درد است ای دریغا مرهمی ... (حافظ)

Deutsch, das kann ich auch ein bisschen!

Ich werde über einen Laib schreiben, der am Anfang der Geschichte Tendenz einer aufsteigenden Seele weisen könnte. Er schreibt hier!

In der Nacht plagte mich wieder Schlaflosigkeit und ich musste unaufgefordert an den Film “Schlaflos in Seattle“ denken. Ich erinnerte mich an die Zeit, wo meine Seele begann meinen Laib zu verlassen und dabei war empor zu steigen. Mein Körper fühlte keinen Schmerz, zeigte keine Gefühle und war wie gestorben. Das Leben drohte langsam ausgelöscht zu werden. Denn Denken und Handeln war nicht mehr möglich. Auf leisen Sohlen hörte ich nur meinen Puls in Richtung seiner Schöpfung zu laufen. Ein Laib ohne Seele, und er begann sich schnell abzukühlen. Im letzten Augenblick wurde ein Engel entsandt, um die aufsteigende Seele wieder in seine Hülle zurück zu leiten und dem Leben einen Sinn zu geben. Frag nicht warum oder von wem der Engel entsandt wurde, ich weiß es nicht. Ich weiß nur, die Atmung der Seele wurde wieder aktiv. Das Leben begann sich wieder zu formieren. Wann dies begann? Irgendwann in nicht für mich wahrgenommener Vergangenheit. Der Engel war wie Jesus in der Lage Seelen zu befehligen und sie in dem Laib zurück zu holen. Der Engel wusste, was zu tun war. Langsam schloss sich mein Brustkorb und das Bluten des Herzens (Herzblut) stoppte. Immer wieder versuchte die unzähmbare Seele aus den noch vorhandenen Verletzungen hinaus zu weichen, aber der Engel hielt die Hand auf meinen Brustkorb und beschützte sie mit aller Macht. Ja der Engel, der spricht mit mir jede Nacht und beruhigt mich hin und wieder. Meine Verletzungen wurden in kleinen Schritten geheilt. Wie der Regen heute Nacht. Je langsamer und stetiger der Regen fällt, desto schöner und ergiebiger ist er. Daraus wird so und so später ein mächtiger Fluss. Soll ich ein bisschen von dem Engel schreiben? Nein, sonst werdet ihr neidig! Wir lassen dies. Wozu wollt ihr überhaut so was wissen? Es geht euch gar nichts an!:-) So für das Erste reicht es. Wie die Geschichte weiter geht, erzähle ich euch in der nächsten Ausgabe. Es wäre auch möglich, dass ich von den Verletzungen und wie es dazu kam erzähle.

Seele

سلام، اینجا همه در مورد تفکر و اندیشه نوشته اند. من سعی میکنم در زمینه عشق وعاشقی بنویسم، شاید بیشتر خوانده بشه! میخواهم یکم براتون در مورد یک جسم خالی از روح بنویسم و حتی از زبون خود اون جسم

دیشب دوباره خوابم نمیبرد، داشتم فکر گذشته ها را میکردم. یاد اونوقتها افتادم که سینه ام شکاف خورده بود و دیگر دردیرا احساس نمیکرد. اونموقعه که روحم در حال ترک جسم و بسوی خالق خود در حرکت بود، منظورم بسوی همون اوساکریم خودمونه. بدنم کم کم سرد شد و دیگر احساسی در من نمانده بود. آتش همیشه شعله ور زندگی رو به خاموشی بود.غروب آفتاب زندگی محسوس بود. نه فکرم کار میکرد و نه تفکر وغریزۀ انسانی ام. هر نفسی که برون میرفت مضد حیات بود و قدمی دیگر به سوی ابدیت. قلب دیگر پمپ زندگی نبود و با کوله باری ازدرد و رنج با قدمهای آهسته و استوار به سوی خالق خودش در حرکت بود.تنها ذره روحی در وجودم مانده بود و آخرین بوق آماده باش برای پرواز ابدی به زوزه خود ادامه میداد. نمیدانم چه پیش آمد، که مسیحا نفسی بدون درخواست من از راه رسید. از کجا؟ از طرف کی؟ لطفاً نپرس که نمیدونم. آمد و شروع کرد به دمیدن روح در جسم بی جان من. آره خودش میدونست که باید چیکار کرد. اما من، چی بگم، یادم نیست! آره این مسیحادم یواش یواش روحی در من دمید و شکاف سینمه ام را بست. ریش سینمه ام کمی خوب شد. هنوزهم بهبودی تکمیل نشده، دردها میایند و میروند. گاهی اوقات روح یاغی و رام نشدنی من سعی میکنه از شکاف ریزی که هنوز درسینمه ام هست فرار کنه. چی بگم خودم هم نمیدونم که باید چیکار کنم، اما این میسحانفسه میدونه. همیشه دستش روی سینمه ام هست، که مبادا روحم که دوباره در من ساکن شده، منو ترک کنه و دوباره جسمی بی روح و سرد بمونه. میخواهید یکم براتون از این مسیحانفسه بنویسم؟ دیشب هم کلی باهام حرف زد و قصه ها تعریف کرد. از آب گفت از خاک گفت از آسمون، خلاصه از هرچی که دلت میخواست و دلم میخواست. خیلی شیرین سخنوری میکنه. گفته هاش، زمزمه هاش مثل یک مرحم جادویی که زخمهایم را درمان میکنه. نه یکباره بلکه نم نم، مثل این بارون قشنگی که داره میاد و نوید بهار را میدهد، وبا آمدنش جانی دوباره در درختان میدمه. صورت قشنگشرا وقتی بیشتر نگاه میکنی، میبینی از اون چیزی که در ذهنت بود قشنگتره. دیگر چی بگم که هر چی بگم باید بیشتر بگم. بعدشم شماها طفلیا که گناهی نکردید که دلتون بیشتر بسوزه! خلاصه الان دیگه براتون نمینویسم شاید در نوشته های بعدی. دیگه حالش نیست که ادامه بدم، باقیشو میگزاریم برای ... شاید هم دفعه بعد براتون از اینکه چرا این شکاف در سینه ایجاد شد را بنویسم. خوب بعد از ...آلمانی.

نوروز دوباره از راه رسید

Neujahr steht wieder vor der Tür!